zondag 25 oktober 2015

Creatief

Pfff, een uur langer slapen vandaag....nee dus, gewoon wakker op hetzelfde uur...
Waarom ze dat hebben uitgevonden weet ik nog altijd niet :-)

Om even verder te gaan op men vorig bericht. Waarom zelf dingen maken? Het is ontspannend, ik kan me even afsluiten, maar ook wat ik vergeten was te zeggen...creativiteit. Ook een mooi ding denk ik dan. Ik kan wel jaloers zijn op mensen die gewoon uit het niets dingen maken, Zo gewoon uit hun zelf. Eigenlijk mag ik dan wel zeggen dat ik toch ook een beetje creatief ben, niet?
Zo heb ik zelf één patroon gemaakt en daar verschillende sweaters gemaakt voor onze Adhemar.
Dat patroon heb ik getekend van een goed passend t-shirt.


Het is raglan shirt. En eenvoudig patroon, waar ik al zoveel plezier aan heb beleefd. Het is makkelijk, je kan er allerlei kanten mee uit, en ik kan men creativiteit er volledig in kwijt. Ik heb haal er veel voldoening uit. Je kan zoveel verschillende stoffen gebruiken. Dat is altijd leuk natuurlijk. En ja...het is vrij snel af.






Dit zijn enkele creaties van het patroon.

 Je kan ze dan maken, met heupboord of zonder, met mouwboord, of zonder, en in alle kleuren die je maar wil. Gewoon geweldig.
Ook deze is van dat patroon, maar dan gemaakt in lekkere warme sweaterstof.
Ik heb voor mezelf ook gemaakt. :-)










Voor deze winter moet ik nu geen pullekes meer kopen voor onze kleinste.

Nu als je die pulletjes maakt in zoveel verschillende stofjes heb je natuurlijk ook veel overschotjes.
Maar wat doe je daar dan mee...je kan geen volledig nieuwe dingen maken. Dus, dan ga je even nadenken (stoef, stoef) en dan komen die creatieve gedachten weer boven en beginnen mijn vingers te dansen. Na wat puzzelen, denken, kijken kwam ik dan uit op...ik maak gewoon een pyjama met die overschotten.



En wat krijg je dan...een super blije kleuter :-)
Haha, een pyama met tractors. Het achterpand is in zwarte joggingstof, de mouwen in grijze sweaterstof en de boordjes afgewerkt met een klein stukje boordstof dat ik nog had liggen. (veel heb je niet nodig met zo'n smalle beentjes)


dinsdag 20 oktober 2015

I don't need therapy, I just need to spend time with my sewing machine

Al snel ging ik op zoek naar mooie stoffen en wilde ik meteen kleertjes maken voor Flynn. Flynn is ons 3-jarig zoontje. Onze jongste...we noemen hem, Adhemarke :-).
Ik had eigenlijk in gedachten dat ik originele dingen wou maken.
Ik heb een beetje een allergie aan spullen die iedereen draagt. Een gezoek in school achter de muts, de handschoenen, de jas, de trui, de boekentas...die van iedereen kon zijn. Eigenlijk kwam dus het naaien goed uit voor mij. Unieke kledingstukken, een leuke hobby en therapie. :-)
Dat was en is het nog steeds. Dit is dus ook één van men favoriete uitspraken:



Naaien is enorm ontspannend voor mij. Zo kan ik even weg uit de dagelijkse sleur, het dagelijks gezeur, gewoon even tijd voor mezelf.
Mijn lieve man, Didier, stond voor 200 %  achter mijn ideeën en soms rare ingevingen en ging voor mij een schoon naai atelier maken in onze veranda. Het dat zag er zo uit: Ik was zo content dat ik ook eens "iets" voor mezelf had.





Ik heb nu veel plaats. Ik kon nu echt beginnen.
Mijn zoektocht kon verder gaan naar: patronen en stoffen.
Ik naaide dus vooral eenvoudige (maar originele) kleertjes voor onze kleinste.



Een hoodie die ik maakte met een gratis patroon.
https://www.facebook.com/groups/621201587935844/?fref=ts
Er zitten veel schoonheidsfoutjes in, maar de trui is wel leuk, en ze was toen ook best wel moeilijk. Hoe moest ik in godsnaam een kap in die trui zetten. Maar na veel puzzel-en denkwerk was het me toch gelukt. Mijn concentratie- en denkvermogen was op dat moment nog ver te zoeken.
Toch zette ik door. Ik wilde dit niet opgeven. Ik ging verder...
Zo maakte ik dan ook maar een nieuwe kleuterboekentas voor Flynn. ook één van men eerste projectjes waar nog wat foutjes inzitten, maar veel belangrijker...NIEMAND heeft zo'n boekentas.
Dus...geen gezoek naar de juiste boekentas.




zaterdag 17 oktober 2015

Hoe ben ik ertoe gekomen om "spulletjes en kleertjes" te naaien?

Een aantal maanden geleden, ergens begin februari werd ik heel depressief. Verschillende factoren hebben daartoe bijgedragen. Het was zo erg met me gesteld dat ik "verplicht" moest opgenomen worden in het ziekenhuis. Na een opname van een paar weken, een aantal maanden therapie en ambulante nazorg ging ik "iets" zoeken waar ik mij in kon verliezen, iets dat voor ontspanning kon zorgen. Iets waarbij ik mij op bepaalde momenten mee kon afsluiten van de buitenwereld. Dat had ik nodig want ik was enkel bezig met "anderen". Ik moest voor mezelf beginnen zorgen. Samen met de steun van mijn man had ik "dat iets" gevonden. Naaien... Zou dat wel iets voor mij zijn, want ik heb nog nooit een naaimachine van kortbij gezien.
De voornaamste vraag die door mijn hoofd vloog en steeds weer terug kwam, net een boemerang: Kan ik dat wel? Ik kan toch niets. Nog vragen zoals: verdien ik dat wel? Ben ik het wel waard om iets voor mezelf te doen?
Na veel twijfelen, wikken en wegen heb ik het dan toch aangedurfd om een naaicursus te gaan volgen. Dat moest wel, want ik had nog nooit een naaimachine van kortbij gezien.
Na één keer op de cursus had ik de microbe meteen te pakken. Ik kreeg een naaimachine van mijn man, ik ging mooie stofkes halen en ik begon...gewoon, gewoon zo...

Ik had al snel door dat dit echt mijn ding ging worden...wat vooral belangrijk voor me was dat ik snel resultaat had.


En deze "frullekes" rolden als eerste onder mijn naaimachine vandaan...
Een kussensloop 

een klein tasje met rits en een speldenkussen
Een boodschappentas





Een eerste kledingstuk: een broekje voor Flynn